Τρεχοντας με τα ελαφια.

λιγοτερο απο 4 εβδομαδες πριν το μεγαλο φετινο ραντεβου και η προπονηση εχει κορυφωθεί. Η προηγούμενη εβδομαδα κυλησε με πολλα αργα χιλιομετρα και ενα ομορφο βραδινο 30αρι μεσοβδομαδα με παρεα τους δυο καλους μου φιλους τον Οσβαλντ και τον Δημητρη.
Το Σ./Κ δυστυχως δουλευα οποτε εμεινα Αθηνα και αποφασισα να κανω την τελευταια πολυ μεγαλη προπονηση το βραδυ του Σαββατου μετα τη δουλεια στην Πάρνηθα. 20:45 ημουνα στο τελεφερικ φτιαχνοντας το σακιδιο μου και 21:00 ακριβως ξεκινουσα. Παρεα δεν ειχε βρεθει οποτε ξεκινησα μονος μου για μια βραδυα στο βουνο. Ηξερα οτι την προηγουμενη εβδομαδα τουλαχιστον μια παρεα ειχε κανει βραδινη προπονηση στην Πανηθα οποτε ήλπιζα οτι μπορει να συναντουσα καμια παρεα αλλα τιποτα τετοιο δεν συνεβη ολοκληρο το βραδυ. Δεν ξανασυναντησα ανθρωπο μεχρι το ξημερωμα.
Το πρωτο κομματι, η Χουνη μου ειναι πολυ γνωστο και δεν συναντησα ιδιαιτερες δυσκολιες. Αφου γεμισα νερο στο Μπαφι κινηθηκα προς Φλαμπουρι αλλα εστριψα λιγο πριν φτασω εκει στο μονοπατι για Κορομηλια. Απο εκει Μεσσιανο Νερο και Μολα. Απο εκει ειχα την εμπνευση να ακολουθησω την ταμπελα για Λοιμικο. Δεν ειχα ξαναπαει προς τα εκει αλλα ηθελα να ¨βαλω¨ χιλιομετρα και ο δρομος εδειχνε μια χαρα. Ήταν ενας ευκολος στο τρεξιμο χωματοδρομος και η μονη δυσκολια ηταν το αγνωστο του πραγματος μεσα στο βραδυ. Μετα απο περιπου 4,5 χλμ επεστρεψα απο τον ιδιο δρομο στη Μολα και κινηθηκα σε πιο γνωριμα μερη αναμεσα στην Κορομηλια τους Θρακομακεδονες και το Φλαμπουρι.
Το τρεξιμο μεσα στο βουνο ολομοναχος μεσα στο βραδυ ηταν πολυ υποβλητικο. Αφου ξεπεραστηκε ενας απροσδιοριστος αρχικος φοβος αρχισα να απολαμβανω τη μοναχικη αυτη σχεση με τη φυση. Το φεγγαρι ηταν αρκετα γεματο οχι ομως συχνα ορατο μεσα στο δασος. Καποιες φορες εμφανιζοτανε και καποιες κρυβοτανε δημιουργωντας ψευδαισθησεις. Όπως ειναι φυσικο ειδα πολλα ζωα όπως αλεπουδες και κουκουβαγιες αλλα κυριως ειναι απιστευτος ο αριθμος των ελαφιων που συναντησα. Μεσα στην ησυχία ακουγα συχνα το θορυβο που εκαναν τα κερατα στα κλαδια ενω συχνα πεταγοντουσαν ξαφνικα λιγο πιο κατω διασχιζοντας το δρομο. Αλλες φορες τρεχοντας ηρεμα ο φακος επεφτε στα πλαγια σε δυο γυαλιστερα ματια που σε παρακολουθουσαν. Ακομα και μεσα στο προαυλιο στο Μπαφι συναντησα ενα μεγαλο θηλυκο με ενα μικρο. Ειδικα αναμεσα στην Κορομηλια και το Μεσσιανο νερο οπου υπαρχουν νερα δεν υπηρχε περιπτωση να κανεις λιγα μετρα χωρις να αισθανθεις με καποιο τροπο την παρουσια τους. Μαλλον ενοχλησα πολυ με την παρουσια μου τον υπνο τους εκεινο το βραδυ.
Λιγο μετα το ξημερωμα αρχισα να κατεβαινω τη Χουνη ενω οι πρωτοι πρωινοι δρομεις αρχιζαν να ανεβαινουν. Εφτασα στο αυτοκινητο μου μετα απο 10 ωρες και 20 λεπτα εχοντας κανει 62 χλμ. Ηταν συνολικα μια πολυ καλη προπονηση στην οποια μπορεσα να δοκιμασω διαφορα πραγματα οπως το να τρωω κανονικα (μακαρονια, σαντουιτς ακομα και ...παιδικη κρεμα) και η οποια δεν με εξαντλησε υπερβολικα αν εξαιρεσουμε το γεγονος οτι επρεπε στις 14.00 το μεσημερι να ειμαι ξανα στη δουλεια αρα δεν εμενε πολυς χρονος για υπνο.
Το καλο με αυτους τους δυσκολους αγωνες-στοχους ειναι οτι καμια φορα προκυπτουν προπονησεις που δεν θα εκανες αλλιως και καταληγουν πραγματικη απόλαυση του αθληματος. Μια τετοια (παλι μοναχικη) προπονηση στην πρωινη, ομιχλωδη Παρνηθα απο την περυσινη προετοιμασια για το vft αποτελει μια απο τις πιο δυνατες δρομικες εμπειριες που εχω. Καπως ετσι πιστευω θα εντυπωθει και η προπονηση της Κυριακης στη μνημη μου.